ნოე ჟორდანია იხსენებს:”ყველაზე უფრო კურიოზული იყო მთავრობის მდგომარეობა. ყველა ქვეყანაში მთავრობის წევრობას სანთლით ეძებენ. ეს უმაღლესი თანამდებობა ყველგან სანატრელი და საბრძოლველია. ჩვენში კი მთავრობაში შესვლა მიჩნეული იყო დიდ უბედურებად. ყველა მას გაურბოდა, როგორც ჭირს. რამდენი ხვეწნა მჭირდებოდა, რამდენი კალთის გლეჯა, პირდაპირ წარმოუდგენელია. ძლივს ვახერხებდი შემადგენლობის მოჯრებას ან მასში ახალი პირის შემოყვანას.მიზეზი იყო ერთთადერთი, გაურბოდნენ პასუხისმგებლობას. მხოლოდ ორ პირს არ სჭირდებოდა ხვეწნა ნ. რამიშვილს და ევ. გეგეჭკორს, სხვები კი ყველა ძალით შემოთრეულია მთავრობაში”
შესაძლოა ამის მიზეზი კიდევ ერთი მიზეზი ჰქონოდა...რომელიც ისევ ნ. ჟორდანიას მოგონებებში ვიპოვოთ ”მე სანოვეგეს ჩემი სახლიდან ვიღებდი (!) ხშირად (ლანჩხუთიდან). ერთხელ ჩამოვიდა დედაჩემი რავალნაირი სანოვაგით...
დედა მეუბლებოდა : მითხრეს შენ მინისტრი ხარ, რავა დავიჯერო ჩემი სარჩენი მინისტრი ვის გაუგონიაო. მართლაც გამოდიოდა, რომ მე მას კი არ ვარჩენდი - არამედ ის მე....
No comments:
Post a Comment